Kogo ma zabić autonomiczny pojazd, gdy stanie się jasne, że wypadkowi nie da się zapobiec? Kierowcę czy przechodnia?

Czy gdy rozbudowany algorytm sterujący urządzeniem podejmie decyzję kończącą się śmiercią człowieka, to czy prawo karne ma ukarać informatyka za zabójstwo? I jak znaleźć winnego gdy algorytm składa się z pracy tysięcy informatyków? A co jeśli feralny element algorytmu sztuczna inteligencja wytworzy sama?

Jak pracownik gig-economy, wykonujący zadania przydzielane mu przez aplikację, ma się odwołać gdy algorytm uzna, że czas zakończyć z nim współpracę, bo nie wypełnia wyznaczonych przez algorytm norm?

Czy algorytm może samodzielnie wydawać decyzje administracyjne w prostych sprawach? A jeśli tak, to czemu nie też w tych trudniejszych?

Czy gdy człowieka, który straci kończynę w wypadku nie stać na nowoczesną elektroniczną protezę, to czy można mu ją wynająć w ramach usługi? Czy można obniżyć cenę usługi poprzez zgodę na telemetrię, tj. bieżące pobieranie i analizowanie danych zbieranych przez urządzenie?

Czy licencją można zabronić rodzinie zmarłego odsprzedaży cennej protezy, lub też nakazać jej zwrot korporacji? Czy wtedy korporacja będzie mogła żądać zwrotu przed przed sądem, a następnie nakazać komornikowi wycięcie protezy z ciała?

Prawo musi gonić rzeczywistość, by państwa nie utraciły resztek kontroli nad cyfrowymi korporacjami, ani by obywatele nie utracili prawa do sprzeciwienia się omnipotentnemu i wszystkowiedzącemu państwu. Unijne przepisy w zakresie danych osobowych, a także tworzone nowe rozporządzenia dotyczące prywatności w sieci oraz sztucznej inteligencji będą musiały radzić sobie ze scenariuszami, do których przewidywania potrzeba nie urzędników, a twórców dystopijnej fantastyki naukowej. Tylko, czy jest to w ogóle możliwe?

Blog ten początkowo był o danych osobowych. Ale ich ochrona w dobie cyfryzacji życia społecznego musi uwzględniać szerszy kontekst, toteż ten blog również będzie starał się to robić.